Vanuit SMILE naar SMART en weer terug.

‘Dus’, zegt mijn coach,  ‘de rode draad in je werk is dat je mensen en organisaties wilt helpen in hun flow te komen?’  ‘Ja!’ reageer ik spontaan, ‘daar gaat het voor mij om!’.  En vervolgens komt gelijk de vraag in me op ‘hoe dan?’.  Mijn gewoonte is er op gericht om een inzicht direct concreet uit te willen werken. Kortom: om het SMART te maken: specifiek, meetbaar, acceptabel, realistisch en tijdgebonden.

Nadat de ‘Ja!’ spontaan ontsnapt uit mijn mond, merk ik dat het inzicht mij eerst doet glimlachen en daarop volgt  er ook een diepe zucht, worden mijn ogen zacht en ontspant mijn lichaam.  Mijn lijf geeft dus aan dat ik op de goede weg ben. ​Naarmate ik meer en meer in contact ben met de signalen in mijn lichaam, durf ik steeds meer te vertrouwen op deze wegwijzers.

Als ik vervolgens vanuit ‘SMILE’ naar SMART ga,, wordt mijn ademhaling oppervlakkig, knijp ik mijn ogen samen en verstart mijn beweging. Ik merk dat het goede gevoel verandert in serieus denken en het plezier dat ik zojuist voelde is via de achterdeur verdwenen. Er moet een resultaat neergezet worden en dat creëert onrust! Wederom zijn de lichaamssignalen onmiskenbaar: Wat veroorzaakt deze verandering?
 
Het proces, de reis richting een resultaat, is voor mij veel belangrijker dan het resultaat zelf.  Met dit inzicht ontspan ik weer. Mijn ogen krijgen weer glans en de glimlach komt terug om mijn mond. Dit is hoe ik wil werken in individuele sessies en in organisaties.
Ik realiseer me dat  ik ‘hoe dan?’ niet actief hoef te bedenken. Ik mag er op vertrouwen dat mijn lijf herkent wat er nodig is om de eerstvolgende stap te maken  die past in mijn eigen flow. Wat ik al wist, heb ik nu weer eens concreet ervaren: ik voel aan mijn lijf of een beslissing de juiste is.