In het theaterstuk van mijn eigen handelen

‘Ja! Natuurlijk kunnen we even praten’ zei ik tegen een goede vriend, terwijl alles in mij ‘nee!!’  riep en in verzet kwam. Mijn adem stokte, mijn lijf bewoog als vanzelf naar achteren en ik merkte een fysieke vertraging op in mijn lopen en handelen. Naast dat ik onderdeel van het gesprek ben, voel ik mij ook een bezoeker van het theaterstuk van mijn eigen handelen. Vanuit die positie van bezoeker hoor ik mijzelf, tot mijn eigen stomme verbazing, zeggen: ‘Vertel! Wat is er?’, terwijl de roep in mijzelf steeds 

luider wordt: ‘Neeeeheee!, ik wil dit niet!’
​
Om deze roep toe te dekken, zet ik een voor mij zeer bekend mechanisme in: ik richt me volledig op de ander, ga vragen stellen en leef me in in mijn vriend z’n situatie. Dat zijn reactie mij ook nog persoonlijk raakt, dek ik weer toe door verder te vragen.
De show is nog niet voorbij: als klap op de vuurpijl hoor ik mezelf aan het eind van het gesprek zeggen dat hij me best mag bellen over dit onderwerp. We nemen afscheid.  Hij opgelucht, ik totaal verbijsterd over mijn eigen handelen. Wat gebeurt hier en wat doe ik hier zelf in?!!
 
Niet veel later die dag neem ik de tijd om te luisteren naar wat mijn lichamelijke reactie aan het begin van het gesprek mij had willen vertellen. Ik realiseer me dat de toeschouwer van het theaterstuk mijn innerlijk weten is die ziet hoe ik anders handel dan dat goed is voor mij. Het wordt mij helder wat er is gebeurd: Mijn gewoonte om beschikbaar te zijn als een ander dat vraagt wint het van mijn eigen behoefte van dat moment.  Ik zie hoe vakkundig en verfijnd mijn overlevingsmechanisme tijdens dit gesprek als vanzelf in werking ging.
 
Deze vriendschap is mij waardevol en ik wil open kaart spelen. In een nieuw gesprek de volgende dag vertel ik mijn kant van het verhaal, wat er met mij gebeurde voor, tijdens en na ons gesprek. Openheid, kwetsbaarheid en gevoeligheid van ons beiden, want dit doet ook weer iets met mijn vriend. En het betekent ook een verdieping in ons contact.
 
Mijn innerlijke stem komt tot rust, de theaterdoeken sluiten zich zwierig.  Na het afscheid merk ik opluchting en ruimte:  Mijn ademhaling en mijn spieren ontspannen, mijn blik verruimt zich weer en ik kom terug in mijn normale leef- en beweegtempo. Er is weer ruimte in mijzelf voor wat zich verder aandient die dag.